เด็กหญิงคนนั้น เติบโตขึ้นมาพร้อมความว่างเปล่าในจิตใจ เธอโทษว่าเป็นความผิดของแม่ ที่ทำให้พ่อไปจากเธอ และเฝ้ามองหาผู้ชายสักคนมาเติมเต็มความว่างเปล่านั้นแทนพ่อ จนกระทั่งวันหนึ่งเธอก็ได้พบผู้ชายคนหนึ่งที่ดีพร้อม เธอคิดว่า “การเป็นเด็กดี” จะทำให้เขาอยู่กับเธอตลอดไป เธอจึงพร้อมทุ่มเททุกอย่างเพื่อเขา ชีวิตของเธอมีแต่เขา
แต่ แล้วผู้ชายคนนั้นกลับบอกว่า เขาอึดอัดกับการอยู่ข้าง ๆ เธอ ความรักที่มากเกินไปของเธอทำให้เขาเดือดร้อน และขอให้เธอปล่อยเขาไป ดวงตาคู่เดิม ต้องมองผู้ชายที่รักมากเดินจากไปอีกครั้ง การเป็น “เด็กดี” ช่วยอะไรไม่ได้ และคราวนี้เธอก็โทษแม่ไม่ได้
เธอ กลับมาที่บ้าน นั่งเหม่อมองออกไปที่หน้าต่างบานเดิม ความเศร้าทำให้เธอกินอะไรไม่ลง แม้ท้องจะหิวโหย เธอไม่รู้สึกอยากดูแลร่างกายที่ไร้ค่าของเธออีกต่อไป เฝ้านึกโทษโชคชะตา ที่กลั่นแกล้งให้เธอไร้พ่อ และไร้คนรัก ในช่วงเวลาแห่งความเศร้านั้น เธอคิดที่จะฆ่าตัวตาย เพราะคิดว่ามันน่าจะเป็นวิธีเรียกร้องความรักจากคนที่ไม่รักเธอได้ดีที่สุด เธอจึงเดินไปที่ประตูห้องนอน ตั้งใจจะออกไปที่ดาดฟ้าของบ้าน แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นถาดอาหารของแม่วางอยู่ที่หน้าประตูนั้น
หญิง สาวเพิ่งนึกได้ว่า เธอยังไม่ได้คุยกับแม่เลยตั้งแต่กลับมาที่บ้าน อันที่จริง เธอแทบหลงลืมไปแล้วว่า ยังมีแม่อยู่ในบ้านเดียวกับเธอ เธอจึงออกจากห้องไปตามหาแม่ และพบว่าแม่อยู่ที่หลังบ้านเพียงลำพัง นั่งหลังขดหลังแข็งซักเสื้อผ้าให้เธออยู่เงียบ ๆ บางครั้งแม่ใช้แขนปาดเหงื่อที่หน้าผากอย่างอ่อนล้า แต่ก็ยังคงซักผ้าให้เธอต่อไป ความรู้สึกบางอย่างแล่นเข้ามาสู่หัวใจอย่างน่าละอาย แม่กำลังพยายามทำทุกอย่างเพื่อดูแลเธอ แต่เธอกำลังคิดจะทำร้ายตัวเองเพื่อเหนี่ยวรั้งให้ผู้ชายคนหนึ่งกลับมา
หญิง สาวไม่เคยรู้เลยว่า…จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ทุกครั้งที่เธอเฝ้ามองประตูรั้วบ้านผ่านหน้าต่างห้องนอน มีใครคนหนึ่งเฝ้ามองเธอผ่านประตูด้านหลังของเธอเสมอ เธอมัวแต่เดินตามหาความรักที่ไม่มีอยู่ในมือ ทั้งที่ตลอดเวลายังมีอีกหนึ่งรักแท้ที่เดินตามเธออยู่ข้างหลัง เพียงแต่เธอไม่เคยหันกลับไปมองเท่านั้น
อัน ที่จริง เราทุกคนก็คงมีความรักแบบนี้ รักที่อยู่ใกล้เรามาเสมอ แต่เราทำเป็นมองไม่เห็น เพราะมัวแต่พยายามไขว่คว้าความรักที่ไม่มีอยู่จริง เฝ้าร่ำร้องอยากได้ความรักจากคนที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเรา แต่กลับผลักไสคนที่พร้อมจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อเรา หญิงสาวเดินกลับห้องนอน กินอาหารของแม่จนหมด แล้วเธอก็เดินกลับไปกอดแม่ เธอขอโทษที่ทำให้แม่ต้องเหนื่อยและรักเธอข้างเดียวมาเสมอ แม่กอดเธอ ไม่พูดอะไรมากมาย เพียงแค่ยิ้มอย่างโล่งใจและมีความสุขที่สุดในชีวิต
ความ รักไม่เคยหายไปจากชีวิตใคร อยู่ที่ว่าเราจะยอมหันไปมองรักที่เดินตามหลังเรามาบ้างหรือเปล่า อย่ามัวฟูมฟายกับการจากไปของคนที่ไม่ได้รักเรา จนละเลยคนที่เดินตามหลังเรามาเสมอ เมื่อในวันนี้ “รักแท้” มันอยู่ใกล้ชีวิตคุณที่สุดแล้ว
Thank : teenee.com
.............................................................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น